درس چهاردهم: پیدای پنهان

توحید مفضل؛ شرح شگفتی های آفرینش از زبان امام صادق علیه السلام

توحید مفضل حدیثی است طولانی، مشتمل بر سخنان امام جعفر صادق علیه السلام با موضوع محوری اسرار آفرینش که طی چهار جلسه بر مفضل بن عمر جعفی املا شده است.  توحید مفضل از کتاب های ارزشمند و معتبر شیعه در مباحث اعتقادی محسوب می شود.

مفضل بن عمر کیست؟

ابومحمد مفضل بن عمر جعفی کوفی (متوفی قرن دوم هجری)از چهره های سرشناس و از شاگردان ممتاز امام صادق و امام کاظم و امام رضا علیهم السلام بشمار می آید. بنابر بعضی روایات، وی امام باقر علیه السلام را نیز درک کرده است. وی روایات فراوانی را از امام جعفر صادق علیه السلام و امام موسی کاظم علیه السلام نقل کرده و از راویان بزرگ حدیث بشمار می رود.

 

مفضل بن عمر نزد ائمه اطهار علیهم‌السلام جایگاهی ویژه داشت و وکیل آن ها در گرفتن اموال و مصرف آن بود که این خود دلیل بر اعتماد و اطمینان ائمه بزرگوار به وی است. مفضل نماینده خاص امام صادق علیه‌السلام در کوفه بود. در روایتی آمده که امام صادق علیه السلام به مفضل فرمود: «هرگاه دیدی میان دو تن از شیعیان ما اختلاف و نزاعی بر سر مالی به وجود آمده، تو خود از اموال من آن را بپرداز».

 

این فقیه شایسته در سایه آموزش‌ها و عنایت‌های امام صادق علیه‌السلام به مرتبه‌ای رسید که آن حضرت در مورد او  می‌‌فرمود:

 

کاش همه شیعیانش در فهم و دانش، مانند مفضل بودند. 

 

مفضل پس از هشتاد سال عمر بابرکت و خدمت در راه آیین محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله در شهر کوفه دارفانی را وداع نمود و به حق پیوست.

 

دیگر آثار او به جز توحید مفضل عبارتند از : کتاب الوصیه، کتاب الیوم واللیله، کتاب علل الشرایع.

داستان نوشتن کتاب توحید مفضل

مفضل داستان نوشتن کتاب را این گونه نقل می کند: «یک روز عصر من در مسجد مدینه در کنار قبر مطهر حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودم و در مقام و منزلت آن حضرت فکر می کردم که ناگهان ابن ابوالعوجاء و یارانش وارد شدند و در کناری نشستند و شروع به صحبت کردند. آنان از حضرت رسول خدا صلی الله علیه و آله به عنوان یک فیلسوف، که با زیرکی فراوان نام خود را در جهان زنده نگه داشت، نام بردند و گفتند، این جهان خدایی ندارد و همه چیز خود به خود به وجود آمده و این جهان همیشه بوده و خواهد بود. من نتوانستم خشم خود را فروبنشانم و بر سر آن ها فریاد زدم و گفتم: ای دشمنان خدا آیا کافر شده اید؟! آنان در پاسخ من گفتند: اگر تو از یاران جعفر بن محمد علیه السلام هستی، او این گونه با ما سخن نمی گوید.

 

من از نزد آن ها خارج شدم و به نزد امام صادق علیه السلام رفتم و ماجرا را برای آن حضرت تعریف کردم. آن حضرت فرمود:

«فردا صبح به نزد من بیا و قلم و کاغذی نیز بیاور تا برای تو از حکمت خداوند متعال در آفرینش جهان سخن بگویم... »

 

من هم فردا صبح به نزد آن حضرت رفتم و ایشان نیز این کتاب را به من املا فرمود.

 

 امام علیه السلام این کتاب را در چهار جلسه و در چهار روز، از صبح تا ظهر بر مفضل املا کردند.

نگاهی اجمالی به محتوای کتاب توحید مفضل:

جلسه اول :

امام علیه السلام  در آغاز، علت این که عده ای وجود خداوند متعال را انکار و یا در او شک می کنند، ناآگاهی از اسباب و شیوه آفرینش جهان هستی بیان می فرماید. سپس به بیان آفرینش جهان و خلقت انسان و اعضای بدن او، مانند دستگاه گوارش و حواس پنج گانه، می پردازد و از آن ها به حکمت و قدرت و علم خداوند متعال، که آفریننده آن ها است، استدلال می کند؛

 

جلسه دوم:

 

امام در جلسه دوم به بیان شگفتی های جهان حیوانات، مانند خزندگان و چهارپایان مانند اسب، فیل، زرافه، میمون، سگ و پرندگان مانند مرغ و خفاش و حشراتی مانند زنبور عسل، ملخ، مورچه و ماهی می پردازد؛

 

جلسه سوم:

 

امام علیه السلام در جلسه سوم شگفتی های آسمان و زمین مانند رنگ آسمان و طلوع و غروب خورشید، و فصل های سال و خورشید و ماه و دیگر ستارگان و حرکت بسیار سریع آن ها در آسمان و آفرینش سرما و گرما و باد و هوا و چگونگی ایجاد صدا و کوهها و گیاهان و... را بیان می نماید؛

 

جلسه چهارم:

 

در جلسه چهارم  صحبت های امام صادق علیه السلام  به بیان اسرار آفرینش در بلاها و پاسخ به شبهات منکران اختصاص می یابد.

 

وضعیت نشر:

 

این کتاب، به همت انتشارات مکتبه الداوری قم، به قطع وزیری چاپ شده است. همچنین این کتاب بارها به فارسی وارد و ترجمه شده است که از جمله آن ها ترجمه علامه مجلسی و ترجمه علی اصغر فقیهی می باشد.

 

 

منابع:

محمدرضا ضمیری، کتاب شناسی تفصیلی مذاهب اسلامی

محمد مهدی رضائی، "نگاهی موحدانه به شگفتی های آفرینش از زبان امام صادق علیه السلام" (ترجمه توحید مفضل)، نشر جمال، 1390 ش

 

 

درس سیزدهم :آشنای غریبان

متن درس سیزدهم از دو غزل امام خمینی )ره( و قیصر امین پور شکل گرفته است. عنوان شعر
آغازین )آشنای غریبان( دارای تناقض)پارادوکس( است که این خود حسن انتخابی است و در آن به
امام رضا )ع(، امام غریبان، اشاره دارد. عنوان دومین غزل، استعاره ای از امام مهدی )عج( است.
لحن خوانش غزل نخستین، لحنی روایی آمیخته با بیان عواطف و آرزوهاست و در غزل امام )ره(
لحنی امیددهنده و بشارت آمیز است.
تصویرسازی های امین پور در آرایه هایی چون تشخیص )چشمه های خروشان تو را می شناسند/
موج های پریشان…/ پرسش تشنگی را…( و تشبیهاتی مانند: پرسش تشنگی را تو آبی/ نام تو رخصت
رویش است…/ در بیت های آغازین این غزل به چشم می خورد. در بیت چهارم، گل های این باغ،
نمادی از انسا نهای پاک و نی کنهاد ایران زمین است و در مصراع پایانی )کوچه های خراسان…(
مجاز و جان بخشی دیده می شود.
در غزل امام)ره( ظهور حضرت مهدی)عج( همچون فرا رسیدن بهار است که همهٔ استعدادهای
طبیعت دست به دست هم داده و برای رویش نو آماده می شوند و ظهور حضرت مهدی )عج( حیات
مجدّد بشریت برای رشد و بالندگی است.
استعاره از امام » گل، بهار جان، جان جهان، سلطان زمین و آسمان و منجی جهان « در این غزل
مهدی )عج( است؛ رابطهٔ مراعات نظیر در بین واژگان )گل، بهار، عید(، )گلزار،لاله، باران، زمین،
آسمان( برقرار است، همچنین بین دو واژهٔ )جان و جهان( آرایهٔ جناس دیده می شود.
قالب شعر :
غزل
چشمه های خروشان تو را می شناسند        
موج های پریشان تو را می شناسند
معنی :
چشمه های خروشان و موج های پر تلاطم تو را می شناسند.
آرایه :
چشمه ها و موج ها می شناسند : تشخیص
چشمه ، خروشان و موج : مراعات نظیر
تکرار « ش » : واج آرایی
خروشان و پریشان : مشتق
  پرسش تشنگی را تو آبی ، جوابی  
   ریگ های بیابان تو را می شناسند
معنی :
تو برای انسان های تشنه ی معرفت ، مانند آبی هستی . شن های بیابان هم ارزش تو را می دانند.
آرایه :
تو آبی : تشبیه
تشنگی و آب : تضاد و مراعات نظیر
ریگ ها می شناسند : تشخیص
نکته :
پرسش ، تشنگی : مشتق
« ی » در آبی و جوابی : اسنادی به معنی هستی
« را » مصراع اول : حرف اضافه به معنی برای
« را » مصراع دوم : نشانه مفعولی

 

درس دوازدهم: پیام آور رحمت

 

درس یازدهم:زن پارسا

 

درس دهم : آرشی دیگر

درس دهم :آرشی دیگر

قالب شعر : نیمایی

از : محمد گودرزی دهریزی

* جنگ، جنگی نابرابر بود / جنگ، جنگی فوق باور بود / کیسه های خالی و خونی / خطّ مرزی را جدا می‌کرد / دشمن بد عهد بی انصاف / با هجوم بی امان خود / مرزها را جابجا می‌کرد.

معنی :

جنگ، جنگی ناعادلانه و غیر قابل باور بود. کیسه های خاکی و خون آلود، خط مرزی ما و دشمن را مشخص می‌کرد. دشمن پیمان شکن با حمله های بی وقفه و پی در پی خود، سرزمین (کشور) ما را مورد تجاوز قرار می‌داد.

نکته دستوری :

جنگی نابرابر، کیسه های خاکی و خونی، دشمن بد عهد و بی انصاف و هجوم بی امان : ترکیب وصفی

توجه :

در شعر نیمایی (شعر نو)، قافیه وجود دارد، اما دارای نظم و ترتیب (مانند شعرهای سنتی) نیست. در این بند قافیه‌ها عبارتند از : نابرابر و باور / جدا و جابه‌جا

* از میان آتش و باروت / می‌وزید از هر طرف، هر جا / تیرهای وحشی و سرکش / موشک و خمپاره و ترکش / آن طرف، نصف جهان با تانک‌های آتشین در راه / این طرف، ایرانیان تنها / این طرف تنها سلاح جنگ، ایمان بود.

معنی :

از میان آتش و گلوله، از هر طرف و هر جا، تیرهای سریع و رها شده و موشک و خمپاره و ترکش پرتاب می‌شد. در آن سمت، نیمی از قدرت‌های جهان با تانک‌های مجهز به پیش می‌آمدند و در این سمت رزمندگان ایرانی تنها و دست خالی بودند و نتها سلاح جنگیدن آن‌ها، ایمان و اعتقاد به خداوند بزرگ بود.